De meeste mensen hebben wel een vaste route naar werk of familie die ze regelmatig rijden. Zo’n weg die je wel kunt dromen. En dat is het gevolg van het werk van een inmiddels compleet vergeten man.
A ls je zo’n route nou weer een keer rijdt, kijk dan eens hoeveel verkeersborden we eigenlijk hebben geplant in Nederland. Rondom het gemiddelde kruispunt staan misschien wel tien, vijftien borden – los van de wegwijzers, pijlen op straat en verkeerslichten. En hoewel ze een heel belangrijke functie hebben, zien we ze bijna niet meer. De borden die de maximumsnelheid aangeven bekijken we nog het best, maar ik denk dat we best zonder een heleboel andere borden kunnen. We hebben in dit nummer een mooi verhaal over een zekere William Phelps Eno, een Amerikaan die al 75 jaar dood is, maar die de uitvinder is van de verkeersregels. Hij bedacht aan het begin van de vorige eeuw hoe je orde kon scheppen in de chaos die het verkeer toen nog was. Veel van wat hij bedacht doen we tegenwoordig gedachteloos: rechts rijden, voorrang verlenen, links inhalen – dat soort dingen. Lees het verhaal en leer de man kennen die zelf nooit auto reed.
De bordenblindheid is mij laatst duur komen te staan, toen ik tijdens een van mijn woon-werkroutes de drukte wilde mijden en een omweggetje nam door een dorp. Ik werd staande gehouden en kon niet bedenken waarom. Ik reed niet te hard, had richting aangegeven, niet gedronken en mijn telefoon niet gebruikt. De waarheid was dat ik een kruispunt eerder een bord had gemist, dat aangaf dat de weg tussen half acht en negen uur ‘s ochtends gesloten was voor doorgaand verkeer. Ik viel van m’n stoel – dat bord had ik in de meer dan tien jaar dat ik regelmatig over deze weg reed, nуoit gezien. Ruim honderd euro leergeld moest ik betalen. Want met de verkeersregels waren natuurlijk ook de verkeersboetes geboren.
