ROVER 220 COUPÉ TURBO
I k heb niet zoveel met Engelse auto’s. Neem het me maar eens kwalijk; tot mijn tiende reed ik vooral mee in Opels en BMW’s. Mijn kleuter school was ook nog eens gevestigd tegenover de plaatselij- ke V.A.G.-dealer. In een straatbeeld dat verder werd be- paald door Franse, Italiaanse (een Alfa Romeo was voor mij een exoot) en Japanse auto’s van die tijd dook maar zelden een Engelse op. Ik herinner me een Jaguar XJ als trouwauto voor de kerk, verder kan ik me maar drie Engelse auto’s uit mijn jeugd voor de geest halen die ik vaker zag. Een Austin Montego van iemand een straat verderop, de Austin Allegro van de moeder van een vriendje en dan was er nog de Range Rover waarmee een meisje uit een klas lager naar school gebracht werd. Austin en Rover bestaan allang niet meer, daarom betreur ik dat ik maar zo weinig oog had voor al het blik van de andere kant van de Noordzee. Gelukkig heeft colle- ga Cornelis Kit een grote fascinatie voor de producten uit het rijke autoverleden van Engeland. Van zijn mooie eschiedenisverhaal over het mismanagement bij British Leyland in nummer 6 van dit jaar stak ik veel op en ik luister altijd met interesse naar zijn weetjes over Rovers en Austins. Daarom ben ik toch maar eens gaan graven in mijn geheugen. Heb ik dan nooit warme gevoelens gekoesterd voor een echte Engelse auto? Daar reken ik de Mini’s vanaf 2001 overi- gens niet toe en ik weet dat het moeilijk te bevatten is, maar vroeger had ik niets met oude auto’s, dus de Jaguar E-type deed me 25 jaar geleden niet zoveel …
Ik keek alleen naar actueel en jawel daar kwam het bovendrijven: de Rover 200 Coupé vond ik er een kwart eeuw geleden goed uitzien. In de GTi-versie van de gewone 200 hingen ze al een sterk blok, in de Coupé kwam zelfs een 2.0 turbo en die 220 Coupé Turbo was net zo snel als de Opel Calibra Turbo 4×4, om maar eens een auto te noemen die in de jaren 90 dichter bij mijn belevingswereld zat. Stiekem hoop ik dat Cornelis zijn plan om ooit nog eens een 220 Coupé Turbo te kopen ten uitvoer brengt.
