Rob Wiedenhof (1941) is sinds 1962, het jaar dat hij als verslaggever zijn eerste Formule 1-race bezocht, de ongekroonde koning van de Nederlandse autosportjournalistiek.
Еr is geen circuit waar Rob niet is geweest, geen coureur die hij niet heeft gesproken. Daarnaast werd hij regelmatig uitgenodigd door fabrikanten om kennis te maken met hun nieuwste modellen. In deze column blikt hij terug op de tijd dat de autobranche nog wel eens buiten de gebaande paden trad.
In de jaren vijftig van de vorige eeuw was sprake van zeer andere autotijden. Als scholier was voor mij een opvallend rood-zwarte Ferrari een onbereikbare schoonheid. In hartje Den Haag bewonderde ik hem diverse keren, onkundig van het moment dat ik er in 1989 mee mocht rijden op het circuit van Zandvoort. Een jongensdroom die uitkwam. De Ferrari was eigendom van Jan Bos Eijssen, een Alkmaarse kaasfabrikant die bezeten was van snelheiden die over de middelen beschikte om met mooi spul te rijden. In Alkmaar en omgeving luidde destijds het gezegde ‘Moeder, haal je kinderen binnen. Bos Eijssen komt eraan’ als de ‘Vliegende Kaasboer’ zijn bolide de sporen gaf. Snel rijden over de openbare weg was zijn hartstocht. Dat het er destijds, zonder belemmeringen van maximumsnelheden, flink aan toe ging, blijkt uit het volgende voorbeeld: Bos Eijssen reed de 164 kilometer tussen Alkmaar en Meppel in ййn uur. En dat zonder gescheiden rijbanen, terwijl de Afsluitdijk nog tweestrooks was. Zijn wapenfeiten beperkten zich niet tot eigen land. Tamelijk onvoorstelbaar is dat hij in april 1955 met een Renaultje 4 in zes dagen van Alkmaar naar Bagdad reed. Zo maar, voor de lol. Nadat hij eind 1954 de zeldzame Ferrari verkocht, volgden wereldwijde omzwervingen, totdat de 225 S met chassisnummer 0170 ET (V12, 2,7 liter, 210 pk bij 7.200 toeren) terugkeerde naar Nederland. In Breda werd het bijzondere model bij Classic Car Associates bij toeval ontdekt door zijn zoon Rob. Het weerzien met zijn vaders Ferrari, die hij als jongetje af en toe mocht starten, maar die hij nooit in races zag, barst van de toevalligheden. Junior was op weg naar een evenement voor historische auto’s in Montlhйry, bij Parijs, toen hij besloot een geweldige file bij Breda te ontwijken. Daardoor zag hij de auto in de juiste kleurencombinatie rood-zwart in een showroom staan. “Een moment om nooit te vergeten. Het was alsof ik een familielid na tientallen jaren terug zag.” Het Bredase bedrijf kocht de auto nota bene een week eerder van een Amerikaanse verzamelaar. Emoties volop toen senior op Zandvoort werd herenigd met het door Vignale vormgegeven tweekleurige exemplaar dat tijdloze elegantie uitstraalde. Bos Eijssen, inmiddels 67, vatte kernachtig de sfeer samen van de 225 S die hij ooit in bezit had. “Het weggedrag was tamelijk onvoorspelbaar. In korte bochten had je daar niet zoveel last van, maar wel in doorlopende, zoals de Tarzan. Op de openbare weg was de wagen goed, maar wel vermoeiend om te besturen. Tijdens een korte rit die ik met de 225 S over het circuit maakte, stelde ik vast dat het zeldzaam was om achter het stuur te zitten van het raspaardje dat ik uitsluitend kende uit mijn jeugd, als ik per fiets passeerde. Het weggedrag was inderdaad tamelijk grillig, de Ferrari wiebelde een beetje, schakelen vereiste veel aandacht, maar het knerpende uitlaatgeluid maakte alles goed. Mijn belangrijkste doel was echter de auto heelhuids terug te brengen. Ik wist dat Bos Eijssen hem in 1954 voor 18.000 gulden had gekocht en dat hij inmiddels minstens twee miljoen waard was. Die wetenschap was van aanmerkelijke invloed op de stand van het gaspedaal. Na enkele Zandvoortse races in 1954 hield Bos Eijssen de 225 S voor gezien nadat hij getuige was van een ernstige crash van Joke Maasland met een 250 Monza. Hij reed nooit meer met de Ferrari en verkocht hem. Zijn commentaar op het nieuwe circuit vond ik goed passen bij de periode waarin hij racete. “Vroeger had je het rechte stuk nodig om even uit te rusten na alle inspanningen. Het circuit van nu is goed voor vrouwen met kinderwagens.
